به نام خدا

نوشته فرزانه قلخانی

دیروز عصر تو فضای خالی خیال مرا پر کرده بود و غبار سیمین گذرت بر آوار آیینه‌ها پیدا بود. دیروز وجودم خستگی را بیش هر روز دیگر احساس می‌کرد و صدای تپش پنجره‌ها غریبانه‌تر به گوش می‌رسید و دلم تنهاتر از همیشه در بیراهه‌های سکوت به دنبال تو می‌گشت. چشمم بی‌تابی می‌کرد و می‌خواست اندکی از بغض‌های دلش را بر گستره ورق جاری کند و این حکایت ناگفته را آغاز کرد:

ای بهترین می‌دانی تو تنها کسی هستی که من شبها در ناله جیرجیرک‌ها و هق‌هق پیچک‌های خشک در خیالش تا سپیده صبح بیدار می‌مانم و من آن تخته‌پاره‌ام که سال‌ها در ساحل خاموش سیل‌خور امواج است و یا قایق پهلوگرفته در دل اقیانوس که سال‌ها در آرزوی ساحل نمناک بغض‌ها را به اعماق گلو می‌کشاند و هرگاه اشکی از چشمانش جاری می‌شود سرش را زیر آب می‌کند تا قطره اشکش در دل دریا گم شود. چقدر دوریم از هم آنجا تو هستی در بیکرانه وجود و اینجا که من هستم در کنج خاطرات تار که این ظلمت بی تو بودن را حتی فانوس قلبم را هم روشن نمی‌کند.

نامه‌ای به پدر مهربان نوشته فاطمه جگروند از روستای قصبستان
[عناوین آرشیوشده]